Holaaaa Tiaaaa

Ik ben een beetje lui geweest met mijn blog schrijven, dus ik ga nu proberen om 4 weken in 1 blog te krijgen ;).
Ik kwam uit de heerlijk rustgevende Amazone en daar was ik weer in de drukke smogstad Quito. Het was een hele verandering wat me best zwaar viel.

Maandag was mijn eerste dag in het weeshuis (wat gewoon eigenlijk meer een school bleek te zijn), ik kon helpen in de Guarderia (opvang voor de allerkleinste, 2-3 jaar oud). Ik kwam binnen in het meest deprimerende hol ooit. Oude banken, donker, grimmige sfeer. Wat het wel wat beter maakte waren de schattige kindjes die al gelijk op me afrenden en me kwamen knuffelen. De leidsters waren ook niet heel verwelkomen en enige instructies of iets kwamen er niet. Dus toen ging ik maar wat kindjes voor lezen uit een of ander kunst boek (dat was het enige boek wat er was). Verder stond er een tv aan waar 1 of 2 kinderen naar keken en was er oud speelgoed waarvan het meeste kapot was. Enige regelmaat in de dag was er niet. Er is zoveel anders en dingen die je ziet en niet kloppen. De kinderen hier hebben ongeveer om de 10 minuten een gevecht met elkaar. De meeste Spaanse woorden die ik gebruik zijn: NO! Cuidado! En No pega! (Nee!, voorzichtig! en niet slaan!). Er worden nooit gemeenschappelijke spelletjes (of iets van spelletjes) met hun gedaan dus delen kennen ze niet. Alles is para mi, para miiiiii (van mij). Ik heb een simpel balspelletje geprobeerd met ze te spelen waarbij je op de grond zit en je de bal in de benen van een ander rolt, maar dat is al onmogelijk aangezien de bal 5min bij 1 persoon blijft hangen omdat ze het vertikken de bal door te pasen naar iemand anders. Op maandag werd er nog wel iets georganiseerd door 2 andere leraressen maar dat was totaal niet aangepast op de leeftijdsgroep. Ze moesten van papier kleine propjes maken en met die propjes een cijfer creëeren (2/3 jaar he). Het resultaat was lijm eten, papier overal en vechtende kinderen over de lijm. De kindjes waren superlief hoor, maar ik wist dat ik het daar niet een maand vol ging houden. Dus in mijn eerste week heb ik 3 dagen daar gespendeerd en de andere 2 dagen rondgekeken bij andere groepen.

Zo kwam ik op een dag toevallig langs de directrice om wat te vragen, blijkt het heel goed uit te komen aangezien ze nog een klas met 8-12 jarige kinderen hebben die geen lerares heeft.. Of wij (andere vrijwilliger Clara) even daar les willen geven. Sta je daar voor een klas vol kinderen.. Wat al wel scheelde was dat ze wat taakjes op hadden gekregen die ze konden doen. Maar helpen met redactiesommen in het Spaans en de brutale kinderen aanpakken is nog best een uitdaging. Daarbij werd het nog uitdagender toen we ze gym moesten geven. Wij dachten we gaan lekker met ze voetballen, maar dat werd dus niet toegestaan door een oplettende juf van een andere klas. Ze riep de kinderen bij elkaar en zij: Deze meiden (tia´s, zo werden we daar genoemd, soort mevrouw) gaan jullie nu gymles geven.. okeee, daar sta je dan voor een groep kinderen met vol verwachtende gezichten. Ik heb mijn arobics lessen erbij gehaald voor de warming up, in combinatie met verschillende klapritmes zag dat er nog best leuk uit. Verder hebben we estafettes gedaan met hoepels, dus uiteindelijk was het heel geslaagd :)

Ik ben ook een dag gaan kijken bij de prekinder, waar ik uiteindelijk ben blijven hangen en de andere 3 weken ben gebleven. Twintig 4/5 jarige kinderen gepropt in een klein, heel klein klaslokaaltje. Maar wel suuperschattige kindjes, en toch net even wat ouder dan de guarderia waardoor je net wat meer met ze kon doen. Ik was ook blij om te zien dat deze kinderen meer mogelijkheden hadden tot puzzels, teken en knutseldingen. Het blijft wel een armere school dus de kleupotloden hadden geen punten, de tekenboeken waren gescheurd en sommige hadden geen eens een tekenboek.
In de eerste week dat ik daar was, was er nog een invaljuf waar de meeste kinderen scheit aan hadden. het gevolg: nietmand luistert naar de juf, klassikaal iets uitleggen resulteerde in kinderen die met elkaar gingen vechten en andere die op de grond zaten te spelen. Het grootste deel van de dag was ik gewoon bezig met kinderen uit elkaar trekken en troosten.
De activiteiten van de juf snapte ik ook niet zo goed.. De juf kwam met de Ecuadoriaanse vlag, vroeg aan de 4/5 kinderen die luisterde wat de kleuren waren en vervolgens moesten de kinderen balletjes maken van crêpe papier in die kleuren, zonder enig doel, voor een uur lang. Logisch dat ze zich gaan vervelen en rond gaan hangen en slecht gaan gedragen! Een beetje doelloos balletje rollen, ik verveelde me zelfs! Maar je kan natuurlijk ook niet binnen komen als de betweter die eens gaat vertellen wat er allemaal anders moet.
De kinderen krijgen ook totaal geen individuele aandacht terwijl sommige het hard nodig hebben! Er zijn kinderen die 1 t/m 10 kunnen naschrijven maar er zijn ook kinderen die niet eens de 1 kunnen schrijven. Ik ben naast hun gaan zitten en heb samen 1 voor 1 met ze die cijfers geschreven en d.m.v. tructjes geprobeerd ze het te laten snappen. Een jongen die normaal 1 seconde concentratie heeft had het af en een ander meisje was supertrots op haarzelf, eureka! :)

Na de eerste slopende week kwam de 'echte' lerares terug. En wouw wat een wereld van verschil! De kinderen konden luisteren! En langer dan 2 seconde op hun stoel zitten! Wat een rust ineens. Het beeld wat ik van de kinderen had gekregen, wat ik dacht dat de schuld was van een sclechte opvoeding, werd opeens helemaal veranderd.
Dit betekende wel weer opnieuw een nieuwe juf, dus je moest je eerst maar bewijzen en laten zien wat je waard bent. De eerste dag heeft ze ongeveer geen woord tegen me gezegd, niet eens zichzelf voorgesteld en het leek eigenlijk net of ze deed dat we er niet waren..
Na 2 dagen was het al beter en vroeg ze ook hulp aan ons en leek ze ons wel te zien.
De kinderen daarentegen begonnen me steeds beter te kennen en steeds hechter met me te worden. Elke ochtend werd ik begroep met holaaaa tiaaaaa en een grote groepsknuffel met alle kindjes die op me afrennen (tot ergenis van de lerares). In de pauzes moet ik meestal paard spelen, en ja als één het ziet willen ze allemaal.. Niet zo goed voor mijn rug :P
Ookal is deze juf beter en deelt ze wel soms straf uit en laat ze kinderen verontschuldigen aan elkaar. Er zijn nog steeds wel rare dingen. De kinderen worden bijvoorbeeld omgekocht met snoep. 'Als jullie lief zijn krijgen jullie een snoepje'. Ook komt het vaak voor dat als de kinderen klaar zijn met hun taak en de juf nog bezig is met ´iets´ de kinderen voor een kwartier netjes op hun stoel moeten gaan niksen en vooruit staren, tsja dat gaat iets te ver voor een 4 jarig kind.. Dus dat is meestal wel weer even chaos (voor ons!, zij zit lekker aan haar bureau)

Verder is het eten wat ze meekrijgen van hun ouders om te huilen. Hun lunch is frisdrank, hele rollen koekjes (die ze allemaal opeten), crackers, zakken chips, grote zakken popcorn. De meeste kinderen hebben ook rotte zwarte tanden. Er is zoveel waar ik wat aan zou willen doen! Maar ik weet dat dat gewoon niet mogelijk is. Het is een cultuurverschil en dat verander je niet zo even in een maandje.

Naast dat ik vrijwilligerswerk deed verbleef ik ook in een gastgezin in Quito. Haha, una familia muy locooo. Het is echt een crazy familie. De moeder is een kleine temperamentvolle latino die een beetje gek is. De vader is klein mannetje, arts en werkt superveel. Als ik hem zag wilde hij altijd gebrekkig engels met mij praten, de zoon heeft asperger en is dus een beetje apart, (hij wordt ook steeds de mond gesnoerd) en de dochter studeert geneeskunde, is enigsinds normaal maar praat super rapido! Dan heb je verder nog neven, nichten, broers en zussen die in en uit lopen, ik kan het allemaal niet meer bijhouden. Maar het was in iedergeval altijd gezellig druk en crazy! ;)
Ze namen me echt op in de familie en namen me mee naar allerlei dingen. zoals de film (in het spaans!). We gingen iets te laat weg, wat geen goed idee is in een auto met een klein Ecuadoriaans vrouwtje achter het stuur, zo waren we waren bijna tegen een slagboom aangereden, haha :P Ze namen me mee uit eten naar een superchique restaurant met een prachtig uitzicht (vooral in de avond met al de lichtjes) over Quito. We zijn naar marktjes geweest, ik heb met de vader hardgelopen (die kan rennen man!). Zelfs voor brood halen wordt iedereen uitgenodigd mee te gaan, zit je dan met z'n zessen in de auto om 2 stokbroden te halen, terwijl de moeder achter het stuur met haar Ecuadoriaanse vlag aan het zwaaien is en iedereen aan het toejuichen is :P
JA want dat was ook een ding het WK! Het komt niet vaak voor dat Ecuador in het WK staat dus dat werd groots gevierd. Ik heb het 2 keer mee mogen maken dat ze speelden. De hele familie was erbij en de moeder was bezig met iedereen te versieren met Ecuadoriaanskleurige attributen (vervolgens boeide de wedstrijd zelf haar niet zoveel). Ik werd het meest opgetut aangezien ik het allemaal toeliet: nepwimpers, diamanten, glitters alles werd erbij gehaald, vervolgens moest ik dan ook met alles en iedereen op de foto. De Nederlandse wedstrijden heb ik hier ook, samen met andere Nederlanders kunnen kijken. Grappig om te zien dat in het begin van mijn trip niemand Holanda kende, maar na de 5-1 overwinning tegen Spanje kende iedereen opeens Holanda!
2 dagen voor mijn vertrek hadden we een kleine fiesta met taart, pizza en limbo dansen! :P
Op mijn laatste dag van vertrek had ik pannenkoeken gemaakt, wat ze allemaal erg lekker vonden! :) Het afscheid was nog niet echt definitief want ik MOEST nog een keer terugkomen met Marteijjn :P Maar heb echt een goeie tijd daar gehad in de familie, een hele leuke ervaring!

Naast al deze festiviteiten hadden we als vrijwilligers natuurlijk vrij in het weekend en daar heb ik goed gebruik van gemaakt! In mijn eerste weekend ging ik met Marie naar Canoa. Een kustplaats 6 uur van Quito. We hebben daar heerlijk genoten van de zon, het mooie strand en lekker eten aan het strand. Een heerlijke manier om tot rust te komen van het drukke Quito.
In mijn tweede weekend ben ik met Melina en Nadine naar Mindo gegaan. Een klein schattig plaatsje 2 uur van Quito. Hier hebben we hike´s gedaan naar prachtige watervallen. Om daar te komen moest je eerst in een gammel supersnel kabelbaantje over een uitgestrekte prachtige heuvel-vallei achtige omgeving sjeesen. Prachtig om te zien! S´avonds waren er mensen op trommels muziek aan het maken waar je als toeschouwer ook trommels in je handen kreeg gedrukt en gezellig mee kon doen. Ook kon er heel goed salsa worden gedanst in de barretjes.
Verder hebben we daar ook nog een Tarzan swing gedaan. Eigenlijk was het letterlijk hoe het klinkt. Je werd in een harnas gehezen en werd vervolgens van een brug af gelanceerd om in de diepte te vallen en een paar keer gigantische heen en weer te slingeren waarna ( alleen ik natuurlijk) behoorlijk misselijk was. Maar het was wel echt suupervet om te toen!! Ik kon weer een beetje de jungle girl uithangen ;)
We zijn ook een dag met de oudste groep van de school naar Mindo geweest als schooluitje. We zijn naar een vlindertuin geweest met de meest prachtige en grote vlinders, ook hebben we (de twee andere vrijwilligers die mee waren) met 2 leraren getubed. Weer heel anders dan het tubben in Puerto Quito. Hierbij zaten we met 6 banden aan elkaar en waren de drops en rotsen allemaal iets heftiger ;P Maar daarna konden we heerlijk uitrusten bij de zwembaden, sauna´s en turkse baden :)

Na deze geweldige maand is weer een nieuw en mijn laatste deel van de reis aangebroken. Samen verder reizen met Martijn, op naar een nieuw avontuur met z'n tweetjes!!