Animal Rescue center, Sacha Yacu

Ik ben weer terug in de bewoonde wereld! Ik heb weer warm water, elektriciteit, wifi en eten(aan het einde van de week was dat schaars daar). De meeste mensen zouden daar blij mee zijn, maar op dit moment zou ik het liefste weer terug gaan, ik heb het zo geweldig gehad in Sacha Yacu (zo heette het project), ik wilde nog niet weg daar!
Ik ga mijn 3 weken proberen samen te vatten in een niet al te lang verhaal, hoop dat het lukt :P

Zondag ging ik opweg naar Puyo vanuit Monatnita. Wat een vreselijk lange reisdag, van 4u s'ochtends tot 20.00 s'avonds.. Voor de meeste partygangers die op straat liepen moest de dag nog eindigen maar voor mij was de dag al begonnen.
Eerst 3 uur met de bus naar Guayaquil, wat voor mijn gevoel erg lang duurde aangezien de buschauffeur aan elke voorbijganger ging vragen of ze naar Guayaquil moesten. Heel attent maar dat maakte de reis iets minder fijn..
De busmaatschappij die naar Puyo ging bleek pas in de middag te openen.. Dus ik moest eerst via Ambato reizen. Een beetje geïrriteerd door deze extra stop, werd ik echter helemaal gerust toen ik een bus zag aankomen met nummer 35! Haha het moest zo zijn ;)
Vanuit Ambato moest ik een nieuwe bus naar Puyo nemen, dat duurde eigenlijk langer dan geplanned waardoor ik de laatste bus naar Sacha yacu had gemist.. Daar stond ik dan met mijn zware backpack in het donker in de stromende regen.. Uiteindelijk had ik een taxi gevonden die dacht te weten waar Sacha yacu was. Echter toen we in de taxi zaten begon hij mensen te bellen om te vragen waar het precies was. Ik heb de leider van het project gebeld en hem laten uitleggen waar de taxi heen moest. Uiteindelijk wist hij het en gingen we op pad over de donkere mistige wegen. Het was ruim een uur. Maar de tijd ging snel aangezien we een uur lang in het Spaans (!) hadden gepraat. I was impressed dat ik nog in staat was om na zo'n dag een degelijk gesprek in het Spaans te kunnen voeren! ;) Uiteindelijk kwam ik veilig aan bij het project en was ik meer dan gelukkig toen ik in mijn bedje kon kruipen (ookal was het kussen als steen en een diep kuil in het matras).

Sacha yacu, een animal rescue center in de middle of nowere, omringd door de prachtige amazone met tribal stammen die als traditite nog elkaars hoofden op stokken prikken (heb ik gelukkig niet gezien hoor). Het is een plek back to basics: slapen in een soort houten open schuur met gescheurde mosquito netten en niet de beste marrassen, een beperkte voorraad aan etensmiddelen, alleen koud water en maar 2 uur elektriciteit per dag.
Maar je bent wel heerlijk de hele dag buiten, omringd door prachtige natuur en dieren en geen elektronica of any kind, wat ik toch wel echt heerlijk vond!

Er zijn veel heel verschillende soorten dieren hier: Oselots (soort jaguar), kinkajous, schildpadden, heel veel soorten vogels, Qoati, pecaries en natuurlijk heel veel verschillende soorten aapjes. Omdat er zoveel verschillende soorten dieren zijn ben je niet elke dag met apen bezig. Maar als je dat dan doet is het geweldig!! Alleen al het kijken naar die apen is leuk en vooral van zo dicht bij. Bij sommige moet je niet té dichtbij komen, er is namelijk 1 (Elvis) die door een vrouw maandenlang aan een touw om zijn middel vast heeft gezeten zonder bewegingsruimte, waardoor ze nu bang is voor vrouwen. Als je dus te dichtbij komt begint ze met aarde en stokken naar je te gooien :P
Maar in de andere kooien kan je gewoon naar binnen en wordt er op je hoofd getrommeld, wordt je gevlooid of wordt er met suikerriet in je gezicht geslagen (per ongeluk) :). Er is ook een aapje (little focker) die epilepsie heeft en aan 1 kant verlamd is, deze moet elke dag worden gemasseerd. Hij weet al precies wat er moet gebeuren als je daar komt zitten. Hij kruipt op je schoot en nestelt zich lekker in en bied je zijn poot aan. Af en toe komen er ook andere aapjes kijken wat er aan de hand is, zo leuk al die aapjes om je heen! Het was echt super genieten! :)
Niet alleen de aapjes klimmen op je, ook de vogels (wat minder fijn is met hun scherpe nagels) en de Qoati. Ik kan hem het best omschrijven als een soort kruising tussen een miereneter en een beer. Knuffelig zacht met een lange neus. Zo had ik een keer 'observation time' met hem, wat inhield dat je hem met een riem moest uitlaten in de jungle. Alsof je een hond uitlaat, maar inplaats van een hond zit er dan een exotisch dier aan je lijn en sta je midden in de Amazone ;)

Maar het is niet alleen maar apenheul-achtig aapjes knuffelen hier. Nee het is hard werken! Zware emmers met voer vervoeren over smalle paadjes met losliggende stenen die soms door een rivier lopen, s'ochtends al het eten klaarmaken voor alle dieren, poep ruimen, kooien maken, wat inhoudt dat je klei moet scheppen (zwaaar) en met gereedschap aan de slag moet waarbij het ook soms megahard gaat regenen. We moesten ook een keer een kooi slopen en het materiaal (een loeizwaar opgerold hek) naar een andere plek brengen: door de rivier en op een hele steile modderige heuvel klimmen. Het leek echt een onmogelijke taak maar met vallen en opstaan, zweten, overal modder en een beurze rug is het uiteindelijk toch gelukt! Ook moesten we een keer 20 schildpadden verplaatsten over een rivier. Wat lastig is als je een tegenspartelende (zware!) schildpad in je hand heb die je probeert te bijten terwijl je door een rivier loopt met losloggende keien. Elke week moesten er sprinkhanen worden gevangen voor de apen. Aangezien ik niet zo'n fan ben van insecten in een pot stoppen om langzaam te laten stikken was ik tijdens deze taak meer van de omgeving aan het genieten ;).
Soms moesten de hokken ook opgeknapt worden. Dat hield in, meer planten en bomen verzamelen waar de apen op konden klimmen. Zo ging ik met een ander meisje (Alina) met de machette op pad de jungle in. Heel bizar eigenlijk, het ene moment sta je te genieten en versteld te zijn van het prachtige uitzicht (wat echt geweldig mooi was!) en het volgende moment sta je de bomen weg te hakken :P
Het is wel best indrukwekkend als je dan eidenlijk zo'n boom hebt weten door te hakken en met een geweld (want het zijn hoge bomen!) naar beneden valt in andere bomen richting een soort afgrond, probeer hem daar vervolgens maar eens uit te slepen met twee meiden :P Ik begon me zo langzamerhand wel echt een jungle girl te voelen ;)

Maar naast het zware werk heb je ook vrije tijd. Er is een 'zwembad' wat een heerlijke refreshment is in dit warme weer!
Je hebt hangmatten waar je lekker in kan liggen. Je moet alleen niet raar opkijken als een baby stekelvarken als een poes op je schoot komt liggen :P S'avonds doen we spelletjes met zijn allen of gaan we lekker rond het kampvuur zitten met de gitaar op de achtergrond. Bedtijd is hier wel al rond 21/21.30, aangezien je na 21u geen elektrisiteit meer hebt en het pikkedonker is, daarnaast beginnen de dagen ook vroeg en zijn ze erg uitputtend dus dan ben je aan het einde van de dag wel uitgeput.

Elke dag werden er 2 of 3 mensen ingedeeld om te koken voor iedereen. Omdat de etenswaren niet heel uitgebreid, divers en schaars waren moest je erg creatief zijn om nieuwe dingen te bedenken. Maar dat ging iedereen goed af! Ookal was het niet verkeerd als je in de weekenden, wanneer we vrij hadden, de kans had om in Banos (een uur van Puyo) van het lekkere eten in de restaurants te genieten.
Ook konden we genieten van het warme water, wifi en normale bedden :P Banos is een heel gezellig stadje met marktjes, pleintjes en lekkere met Ecuadorianen bepakte warmwaterbronnen.

Op mijn allerlaatste avond was er een feest. Vlakbij Sacha yacu was er een soort bar (houten hutje met discolampen) geopend en was het openingsfeest. Alle locals rondom Sacha Yacu kwamen er op af. Iedereen was aan het dansen op de Zuid-Amerikaanse muziek, we kregen eten, er was taart en je werd langzaam dronken gevoerd door 50 jarige kleine Ecuadoriaanse vrouwtjes. Ze kwamen namelijk langs met allerlei gekke drankjes en gingen niet bij je weg voordat je het glas in 1 teug leeg had gedronken :P. Het was echt een hele leuke en unieke ervaring om midden in de jungle met allemaal supervriendelijke Ecuadoriaanse locals zo'n feest mee te maken!

Maar helaas komt aan alles een einden. De drie weken waren echt voorbij gevolgen! Ik was echt superdown toen ik Sacha Yacu moest verlaten. Ik had alle vrijwilligers zo goed leren kennen en ook de mensen die daar werkten (Andrea, Raul en Flavio). Het was echt jammer om afscheid te moeten nemen.. Maar ik ben wel een hele mooie ervaring rijker!

Mijn terugreis naar Quito kon ik gelukkig worden vergezeld door 2 andere meiden die een weekendje naar Quito wilde. De terugreis was nog een hele onderneming aangezien we eerst langs een dokter moesten, 1 van de meiden had namelijk een ernstige infectie opgelopen in haar been en moest terugkomen naar de dokter waar ze die dag daarvoor ook was geweest. Het probleem was alleen dat de dokter was gelokaliseerd in een sterk gecontroleerde oliemaatschappij.. Haha ja dat klinkt raar maar het is waar. Na een klim op een steile heuvel met een backpack op mijn rug werden we opgehaald door werklui van de oliemaatschappij. We werden naar een sterk beveiligd hek gebracht met allerlei security. We moesten nog met een paar werklui op de foto omdat er natuurlijk niet elke dag vrouwelijke Gringo's (blanke) langskomen daar. We werden opgehaald door een ambulance (politie auto, ambulance; alleen nog een brandweerauto en dan heb ik ze allemaal gehad ;)) en naar de dokter gebracht. Laten we zeggen dat er veel naalden, bloed en geschreeuw was en al het bloed uit mijn hand was geknepen. Nadat we terug waren gebracht in de ambulance werden we teruggebracht naar een plek waar we de bus naar Puyo konden pakken. Tenminste als er een bus kwam.. Maar die kwam niet. Dus toen hebben we een lift geregeld naar het volgende dorp met een soort melkboer. We mochten meerijden, maar hij moest onderweg wel nog wat melkflessen afleveren :P
Vanuit het dorpje konden we de bus nemen naar Puyo en van daar naar Quito. Een hele onderneming, maar wel heel bijzonder! ;)

Inmiddels zit ik weer in mijn vertrouwde plekje in Quito in het volunteer house. Maandag (als het goed is) begin ik met mijn vrijwilligerswerk. Als het goed is, is het geregeld maar je weet het nooit hier in Ecuador!
Ik hou jullie op de hoogte!

Hasta Luego!